Students often refer to Kerala Syllabus 8th Standard English Textbook Answers and The Day My World Changed in Malayalam & English before discussing the text in class.
Class 8 English The Day My World Changed Summary
The Day My World Changed Summary in English
I come from a country which was created at midnight. When I almost died it was just after midday. That day, I left my home for school and never returned.
Now, every morning when I open my eyes, I long to see my old room full of my things, my clothes all over the floor and my school prizes on the shelves. Instead, I am in a country which is five hours behind my beloved homeland and my home. When I stand in front of my window and look out, I see tall buildings, long roads full of vehicles moving in orderly lines, neat green hedges and lawns, and tidy payements to walk on.
I close my eyes and for a moment I am back in my valley —the high snow-topped mountains, green waving fields and fresh blue rivers—and my heart smiles. My mind transports me back to my school and there I am reunited with my friends and teachers. I meet my best friend Moniba and we sit together, talking and joking as if I had never left. Then I remember I am in Birmingham, England.
The day everything changed was a Tuesday: 9 October 2012. That morning, we arrived in the narrow mud lane *off Haji Baba Road in our usual procession of brightly painted rickshaws. For us, the doorway of the school was like a magical entrance to our own special world.
The school was founded by my father before I was born. On the wall, above us, KHUSHAL SCHOOL was painted proudly in red and white letters. We went to school six mornings a week.
My classes were spent chanting chemical equations, studying Urdu grammar, writing stories with morals in English, or drawing diagrams of blood circulation. Most of my classmates wanted to be doctors. It’s hard to imagine that anyone would see that as a threat.
That morning had begun like any other, though a little later than usual. It was exam time, so school started at nine instead of eight. I slept in the long room at the front of our house.
The only furniture was a bed and a cabinet which I had bought. I had won some money as an award for campaigning for peace in our valley and the right for girls to go to school. On some shelves were all the gold-coloured plastic cups and trophies I had won for coming first in my class.
The school was not far from my home and I used to walk. But, since the start of last year, I had been going with other girls in a rickshaw and coming home by bus. I had started taking the bus because my mother was scared by the thought of me walking on my own. We had been getting threats all year. Some of these threats were found in the newspapers, some were notes or messages passed on by people.
My mother was worried about me. But I knew no one had ever come for a girl and I was more concerned they would target my father as he was always speaking out against them. His close friend and fellow campaigner had been shot dead and everyone was telling my father, “Take care, you’ll be next.”
Like my father I’ve always been a daydreamer. Sometimes, I’d imagine that on the way home an armed man might jump out and shoot me. I wondered what I would do. Maybe I’d take off my shoes and hit him. But then I’d think if I did that there would be no difference between me and the man.
It would be better to plead, “OK, shoot me, but first listen to me. What you are doing is wrong. I’m not against you personally, I just want every girl to go to school.” I wasn’t scared but I had started making sure the gate was locked at night.
I told Moniba everything. Her dream was to be a fashion designer, although she knew her family would never agree to it. So she told everyone she wanted to be a doctor. I never hid my desire when I changed from wanting to be a doctor to dreaming of being an inventor or a politician.
When our bus was called, we ran down the steps. I remember that inside the bus it was hot and sticky. I remember that the bus turned right off the main road at the army checkpoint. I don’t remember any more.
In my dreams about the shooting, my father is also in the bus and he is shot with me, and then there are men everywhere and I am searching for my father. In reality what happened was we suddenly stopped. We must have been less than 200 metres from the checkpoint.
We couldn’t see in front, but a young, bearded man in light-coloured clothes had stepped into the road and waved the van down.
‘Is this the Khushal School bus?” he asked our driver.
Usman Bhai Jan, the driver of our bus thought this was a stupid question as the name was painted on the side.
“Yes,’ he said.
“I need information about some children,” said the man. “You should go to the office,” said the driver.
As he was speaking, another young man in white approached the back of the van. “Look, it’s one of those journalists coming to ask for an interview,” said Moniba. Since I’d started speaking at events with my father to campaign for girls’ education, journalists often came, even foreigners, though not like this in the road.
The man was wearing a peaked cap and had a handkerchief to cover his nose and mouth. He looked My words like a college student. He swung himself onto the tailboard at the back and leaned in right over us.
“Who is Malala?” he demanded.
No one said anything, but several of the girls looked at me. I was the only girl with my face not covered.
That’s when he lifted up a black pistol. Some of the girls screamed.
Moniba tells me I squeezed her hand.
My friends say he fired three shots, one after another.
The first went through my left eye socket and out under my left shoulder. The other two bullets hit the girls next to me.
My friends later told me the gunman’s hand was shaking as he fired. By the time we got to the hospital my long hair and Moniba’s lap were full of blood.
Who is Malala?
I am Malala and this is my story.
(Adapted)
The Day My World Changed Summary in Malayalam
I come from a country ………………. Pavement s to walk on. (Text Book Page 55)
അർദ്ധരാത്രിയിൽ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട (created at midnight) ഒരു രാജ്യത്ത് നിന്നാണ് ഞാൻ വരുന്നത്. ഞാൻ മരിക്കാറായത് ഒരു നട്ടുച്ചയ്ക്ക് ശേഷമാ യിരുന്നു. അന്ന്, ഞാൻ സ്കൂളിലേക്ക് വീട്ടിൽ നിന്നി റങ്ങി, പിന്നീട് ഒരിക്കലും മടങ്ങിവന്നില്ല. ഇപ്പോൾ. എല്ലാ ദിവസവും രാവിലെ കണ്ണുതുറക്കുമ്പോൾ, എന്റെ സാധനങ്ങൾ നിറഞ്ഞ പഴയ മുറിയും, തറ യിൽ ചിതറിക്കിടക്കുന്ന എന്റെ വസ്ത്രങ്ങളും, ഷെൽഫുകളിലെ എന്റെ സ്കൂൾ സമ്മാനങ്ങളും കാണാൻ ഞാൻ കൊതിക്കുന്നു (long to see). പകരം, എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട മാതൃഭൂമിയെക്കാളും (beloved homeland) വീട്ടിൽ നിന്നും അഞ്ച് മണിക്കൂർ പിന്നിലുള്ള ഒരു രാജ്യത്താണ് ഞാൻ. എന്റെ ജനലിന് മുന്നിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കു മ്പോൾ, ഞാൻ കാണുന്നത് ഉയരമുള്ള കെട്ടിടങ്ങളും, ക്രമമായ നിരകളിൽ (orderly lines) നീങ്ങുന്ന വാഹനങ്ങൾ നിറഞ്ഞ നീണ്ട റോഡുകളും, ഭംഗി യുള്ള പച്ച വേലിച്ചെടികളും (hedges), പുൽത്ത കിടികളും (lawns), നടക്കാൻ വൃത്തിയുള്ള നടപ്പാത കളുമാണ് (tidy pavements).
I close my eyes and for ……………………. that as a threat. (Text Book Page 56)
ഞാൻ കണ്ണുകളടക്കുമ്പോൾ ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് ഞാൻ എന്റെ താഴ്വരയിൽ (valley) തിരിച്ചെത്തുന്നു ഉയരമുള്ള മഞ്ഞുമൂടിയ (nsow-topped) പർവത ങ്ങൾ, അലയടിക്കുന്ന പച്ച വയലുകൾ (waving fields), ശുദ്ധമായ നീല നദികൾ അപ്പോൾ എന്റെ ഹൃദയം പുഞ്ചിരിക്കും. എന്റെ മനസ്സ് എന്നെ സ്കൂളി ലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുപോകുന്നു (transports me back), അവിടെ ഞാൻ എന്റെ കൂട്ടുകാരുമായും അധ്യാപകരുമായും വീണ്ടും ഒന്നിക്കുന്നു (reunited). ഞാൻ എന്റെ പ്രിയ കൂട്ടുകാരി മോണിബയെ കാണുന്നു, ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ചിരുന്ന്, ഞാൻ ഒരിക്കലും അവിടം വിട്ടുപോയിട്ടില്ലാത്തതുപോലെ സംസാ രിക്കുകയും തമാശ പറയുകയും ചെയ്യുന്നു. അപ്പോഴാ ണ് ഞാൻ ഓർക്കുന്നത്, ഞാൻ ഇംഗ്ലണ്ടിലെ ബർ മിംഗ്ഹാമിലാണെന്ന്. എല്ലാം മാറ്റിമറിച്ച വസം ഒരു ചൊവ്വാഴ്ചയായിരുന്നു. 2012 ഒക്ടോബർ 9. അന്ന് രാവിലെ, ഹാജി ബാബ റോഡിൽ നിന്നുള്ള ഇടുങ്ങിയ മൺപാതയിലേക്ക് (narrow mud lane) തിളക്കമുള്ള ചായം പൂശിയ (brightly painted) റിക്ഷകളുടെ (rickshaws) പതിവ് ഘോഷ് യാത്രയിലായിരുന്നു (procession) ഞങ്ങൾ എത്തി യത്.
ഞങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ന്റെ വാതിൽ ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം പ്രത്യേക ലോക ത്തിലേക്കുള്ള ഒരു മാന്ത്രിക പ്രവേശനകവാടം(magical entrance) പോലെയായിരുന്നു. ഞാൻ ജനിക്കു ന്നതിന് മുൻപ് എന്റെ അച്ഛനാണ് ആ സ്കൂൾ സ്ഥാപി ച്ചത് (founded). ഞങ്ങൾക്ക് മുകളിലുള്ള മതിലിൽ, ഖുഷാൽ സ്കൂൾ എന്ന് ചുവപ്പും വെളുപ്പും അക്ഷ രങ്ങളിൽ അഭിമാനത്തോടെ (proudly) എഴുതി യിരുന്നു. ആഴ്ചയിൽ ആറ് ദിവസവും ഞങ്ങൾ സ്കൂ ളിൽ പോയിരുന്നു. രാസ സമവാക്യങ്ങൾ (chemical equations) ഉരുവിട്ടും (chanting), ഉറുദു വ്യാ കരണം പഠിച്ചും, ഇംഗ്ലീഷിൽ സാരോപദേശ (morals) കഥകൾ എഴുതിയും, രക്തചംക്രമണത്തിന്റെ (blood circulation) ചിത്രങ്ങൾ വരച്ചുമാണ് എന്റെ ക്ലാസുകൾ കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. എന്റെ മിക്ക സഹപാഠികളും (classmates) ഡോക്ടർമാരാകാൻ ആഗ്രഹിച്ചു. ആരെങ്കിലും അതിനെ ഒരു ഭീഷണി യായി (threat) കാണുമെന്ന് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ പ്രയാ സമാണ്.
That morning had …………………. Take care, you’ill be next”. (Text Book Page 57)
ആ പ്രഭാതം മറ്റേതൊരു ദിവസത്തെയും പോലെയാ ണ് ആരംഭിച്ചത്, പക്ഷേ പതിവിലും (usual) അല്പം വൈകിയായിരുന്നു. പരീക്ഷാ സമയമായതിനാൽ, എട്ടിനു പകരം ഒൻപത് മണിക്കാണ് സ്കൂൾ തുട ങ്ങിയത്. ഞാൻ ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ മുൻവശ ത്തുള്ള നീളമുള്ള മുറിയിലാണ് ഉറങ്ങിയത്. ഞാൻ വാങ്ങിയ ഒരു കട്ടിലും അലമാരയും (cabinet) മാത്രമായിരുന്നു അവിടുത്തെ ഗൃഹോപകരണ ങ്ങൾ (furniture), ഞങ്ങളുടെ താഴ്വരയിൽ സമാധാ നത്തിനും പെൺകുട്ടികൾക്ക് സ്കൂളിൽ പോകാ നുള്ള അവകാശത്തിനും വേണ്ടി പ്രചാരണം നടത്തി യതിന് (campaigning for peace) എനിക്ക് കുറച്ച് പണം പുരസ്കാരമായി (award) ലഭിച്ചിരുന്നു. ക്ലാസ്സിൽ ഒന്നാമനായതിന് എനിക്ക് ലഭിച്ച സ്വർണ്ണ നിറത്തിലുള്ള പ്ലാസ്റ്റിക് കപ്പുകളും ട്രോഫികളും (trophies) ചില ഷെൽഫുകളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.
സ്കൂൾ എന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് അധികം ദൂരെയായിരു ന്നില്ല, ഞാൻ 18 നടക്കുമായിരുന്നു. എന്നാൽ കഴിഞ്ഞ വർഷം മുതൽ, ഞാൻ മറ്റ് പെൺകുട്ടികളോടൊപ്പം റിക്ഷയിൽ പോവുകയും ബസ്സിൽ മടങ്ങിവരികയും ചെയ്തു. ഞാൻ തനിച്ച് (on my own) നടക്കുന്നതി നെക്കുറിച്ച് ഓർത്തപ്പോൾ അമ്മ ഭയപ്പെട്ടതു കൊണ്ടാണ് (scared) ഞാൻ ബസ്സിൽ പോകാൻ തുടങ്ങിയത്. വർഷം മുഴുവനും ഞങ്ങൾക്ക് ഭീഷ ണികൾ (threats) ലഭിച്ചിരുന്നു. ഈ ഭീഷണികളിൽ ചിലത് പത്രങ്ങളിലും, ചിലത് ആളുകൾ കൈമാ റിയ കുറിപ്പുകളോ സന്ദേശങ്ങളോ ആയും കാണ പ്പെട്ടു.
എന്റെ അമ്മ എന്നെയോർത്ത് വിഷമിച്ചിരുന്നു (worried). പക്ഷെ അവർ ഒരു പെൺകുട്ടിക്കുവേണ്ടി ഒരി ക്കലും വന്നിട്ടില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു, അവ ഒക്കെതിരെ എപ്പോഴും തുറന്നു സംസാരിക്കുന്ന (speaking out) എന്റെ അച്ഛനെ അവർ ലക്ഷ്യ മിടുമെന്നായിരുന്നു (target) എന്റെ ആശങ്ക (concerned). അദ്ദേഹത്തിന്റെ അടുത്ത സുഹൃത്തും സഹപ്രവർത്തകനും (fellow campaigner) വെടി യേറ്റ് മരിച്ചിരുന്നു, എല്ലാവരും എന്റെ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞിരുന്നത്, സൂക്ഷിക്കുക, അടുത്തത് നിങ്ങളാ യിരിക്കും എന്നായിരുന്നു.
Like my father I’have ……………….. being an inventor or a politician. (Text Book Page 57)
അച്ഛനെപ്പോലെ ഞാനും എപ്പോഴും ഒരു ദിവാ സ്വപ്നം കാണുന്നയാളായിരുന്നു (day dreamer). ചിലപ്പോൾ, വീട്ടിലേക്കുള്ള വഴിയിൽ ഒരു ആയുധധാരിയായ മനുഷ്യൻ (armed man) ചാടി വീണ് എന്നെ വെടിവെക്കുമെന്ന് ഞാൻ സങ്കൽപ്പി ക്കുമായിരുന്നു. ഞാനെന്ത് ചെയ്യുമെന്ന് ഞാൻ ആലോചിക്കും. ഒരുപക്ഷേ ഞാൻ എന്റെ ഷൂ ഊരി അയാളെ അടിക്കും. പക്ഷെ ഞാനങ്ങനെ ചെയ്താ ൽ ഞാനും ആ മനുഷ്യനും തമ്മിൽ ഒരു വ്യത്യാസ വുമുണ്ടാകില്ലെന്ന് (no difference) ഞാൻ ചിന്തിക്കും. ശരി, എന്നെ വെടിവെച്ചോളൂ, പക്ഷെ ആദ്യം ഞാനൊന്ന് പറയുന്നത് കേൾക്കൂ. നിങ്ങൾ ചെയ്യുന്നത് തെറ്റാണ്. ഞാൻ നിങ്ങളോട് വ്യക്തിപരമായി (personally) എതിരല്ല, എനിക്ക് എല്ലാ പെൺകുട്ടികളും സ്കൂ ളിൽ പോകണമെന്ന് മാത്രമേയുള്ളൂ എന്ന് യാചി ക്കുന്നതാകും (plead) നല്ലത്. എനിക്ക് ഭയമുണ്ടാ യിരുന്നില്ല, പക്ഷെ രാത്രിയിൽ ഗേറ്റ് പൂട്ടിയിട്ടുണ്ടെന്ന് ഞാൻ ഉറപ്പുവരുത്താൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു.
ഞാൻ മോണിബയോട് എല്ലാം പറഞ്ഞു. ഒരു ഫാഷൻ ഡിസൈനർ (fashion designer) ആ കണമെന്നായിരുന്നു അവളുടെ സ്വപ്നം, പക്ഷെ അവളുടെ വീട്ടു കാർ അതിന് ഒരിക്കലും സമ്മതിക്കില്ലന്ന് (agree അവൾക്കറിയാ മായിരുന്നു. അതു കൊണ്ട് അവൾക്കൊരു ഡോ ക്ടറാകണമെന്നാണ് എല്ലാവരോടും പറഞ്ഞി രുന്നത്. ഒരു ഡോക്ടറാകണമെന്ന ആഗ്രഹത്തിൽ നിന്ന് ഒരു കണ്ടുപിടുത്തക്കാരിയോ (inventor) രാഷ്ട്രീയക്കാരിയോ (politician) ആകണമെന്ന സ്വപ്നത്തിലേക്ക് മാറിയപ്പോൾ എന്റെ ആഗ്രഹം (desire) ഞാൻ മറച്ചുവെച്ചില്ല.
When our bus was ………………. like this in the road (Text Book Page 58)
ഞങ്ങളുടെ ബസ്സ് വന്നപ്പോൾ, ഞങ്ങൾ പടികളിറങ്ങി ഓടി. ബസ്സിനകം ചൂടുള്ളതും ഒട്ടുന്നതുമായിരുന്നു (sticky) എന്ന് ഞാനോർക്കുന്നു. പട്ടാളത്തിന്റെ പരിശോധനാ കേന്ദ്രത്തിൽ (checkpoint) വെച്ച് ബസ്സ് പ്രധാന റോഡിൽ നിന്ന് വലത്തേക്ക് തിരി ഞ്ഞതും ഞാനോർക്കുന്നു. അതിൽ കൂടുതൽ ഞാ നൊന്നും ഓർക്കുന്നില്ല. വെടിവെപ്പിനെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളിൽ, എന്റെ അച്ഛനും ബസ്സിലുണ്ട്, എന്റെ കൂടെ അദ്ദേഹത്തിനും വെടിയേൽക്കുന്നു, പിന്നെ എല്ലായിടത്തും ആളുകളാണ്, ഞാൻ അച്ഛ നെ തിരയുന്നു. യഥാർത്ഥത്തിൽ (In reality) സംഭ വിച്ചത് ഞങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് നിർത്തി എന്നതാണ്. ഞങ്ങൾ ആ ചെക്ക് പോയിന്റിൽ നിന്ന് 200 മീറ്ററി ൽ താഴെ ദൂരത്തായിരുന്നിരിക്കണം. ഞങ്ങൾക്ക് മുന്നോട്ട് കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, പക്ഷെ ഇളം നിറ ത്തിലുള്ള വസ്ത്രം ധരിച്ച താടിയുള്ള ഒരു ചെറു പ്പക്കാരൻ റോഡിലേക്ക് കയറിനിന്ന് വണ്ടിക്ക് കൈ കാണിച്ച് നിർത്തി (waved the van down).
‘ഇത് ഖുഷാൽ സ്കൂളിന്റെ ബസ്സാണോ?’ അയാൾ ഞങ്ങളുടെ ഡ്രൈവറോട് ചോദിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ ബസ്സിന്റെ ഡവറായ ഉസ്മാൻ ഭായ്ജാന് തൊരു വിഡ്ഢിത്തം നിറഞ്ഞ ചോദ്യമായി (stupid question)
തോന്നി, കാരണം പേര് ബസ്സിന്റെ വശത്ത് എഴുതിയിട്ടുണ്ടായി രുന്നു. “അതെ” അദ്ദേ ഹം പറഞ്ഞു. ‘എനിക്ക് കുറച്ച് കുട്ടികളെക്കു റിച്ച് വിവരം വേണം,’ ആ മനുഷ്യൻ പറഞ്ഞു. ‘നിങ്ങൾ ഓഫീസിൽ പോകണം,’ ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു.
അയാൾ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ, വെള്ള വസ്ത്രം ധരിച്ച് മറ്റൊരു ചെറുപ്പക്കാരൻ വാനിന്റെ പിന്നിലേക്ക് അടുത്തേക്ക് വന്നു (approached). ‘നോക്കൂ, അഭിമുഖത്തിനായി (interview) വരുന്ന പത്രപ്രവർത്തകരിൽ (journalists) ഒരാളാണത്,’ മോണിബ് പറഞ്ഞു. പെൺകുട്ടികളുടെ വിദ്യാഭ്യാസ ത്തിനായി പ്രചാരണം നടത്താൻ (campaign for girls’ education) അച്ഛനോടൊപ്പം ഞാൻ പരിപാ ടികളിൽ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങിയതുമുതൽ, പത പ്രവർത്തകർ, വിദേശികൾ (foreigners) പോലും, വരാറുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷെ ഇതുപോലെ വഴിയിൽ വെച്ചായിരുന്നില്ല.
The man was wearing ……………….. this is my story (Text Book page 59)
ആ മനുഷ്യൻ മുകൾഭാഗം ഉയർന്ന ഒരുതരം തൊപ്പിയും (peaked cap), മൂക്കും വായും മറ യ്ക്കാൻ ഒരു തൂവാലയും (handkerchief) ധരിച്ചി രുന്നു. അയാളെ കണ്ടാൽ ഒരു കോളേജ് വിദ്യാർത്ഥി യെപ്പോലെ തോന്നും. അയാൾ വണ്ടിയുടെ പിൻഭാ ഗത്തുള്ള പലകയിലേക്ക് (tailboard) ചാടിക്കയറി (swung himself onto) ഞങ്ങളുടെ മുകളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു (leaned in). ആരാണ് മലാല അയാൾ ആവശ്യപ്പെട്ടു (demanded). ആരും ഒന്നും പറ ഞ്ഞില്ല, പക്ഷെ കുറച്ച് പെൺകുട്ടികൾ എന്നെ നോക്കി. മുഖം മറയ്ക്കാത്ത (face not covered) ഒരേയൊരു പെൺകുട്ടി ഞാനായിരുന്നു. അപ്പോ ഴാണ് അയാൾ കറുത്ത ഒരു പിസ്റ്റൾ (pistol) ഉയർ ത്തിയത്. ചില പെൺകുട്ടികൾ അലറിവിളിച്ചു (screamed). ഞാൻ അവളുടെ കൈ മുറുകെ പിടിച്ചു വെന്ന് (squeezed) മോണിബ എന്നോട് പറയാ റുണ്ട്. അയാൾ ഒന്നിന് പുറകെ ഒന്നായി മൂന്ന് തവണ വെടിയുതിർത്തു (fired three shots) എന്ന് എന്റെ കൂട്ടുകാർ പറയുന്നു.
ആദ്യത്തെ വെടിയുണ്ട എന്റെ ഇടത് കണ്ണുതടത്തിലൂടെ (eye socket) കയറി ഇടത് തോളിന് താഴെക്കൂടി പുറ ത്തേക്ക് പോയി. മറ്റ് രണ്ട് വെടിയുണ്ടകൾ എന്റെ അടുത്തുള്ള പെൺകുട്ടികൾക്കാണ് കൊണ്ടത്. വെടിവെക്കുമ്പോൾ ആ തോക്കുധാരിയുടെ (gunman’s) കൈ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു (shak ing) എന്ന് എന്റെ കൂട്ടുകാർ പിന്നീട് പറഞ്ഞു. ഞങ്ങൾ ആശുപത്രിയിൽ എത്തിയപ്പോഴേക്കും എന്റെ നീണ്ട മുടിയും മോണിബയുടെ മടിത്തട്ടും രക്തത്തിൽ കുതിർന്നിരുന്നു. ആരാണ് മലാല ഞാൻ മലാലയാണ്, ഇതാണ് എന്റെ കഥ.
(ചെറിയ മാറ്റങ്ങളോടെ)
The Day My World Changed by Ruskin Bond About the Author
Malala Yousafzai (1997- ) is the youngest Nobel Peace Laureate and an activist for girls’ education. Born in Mingora, Swat Valley, she gained global attention when she survived the attack in 2012. Malala’s activism began at age 11 when she wrote a blog under a pseudonym. Her autobiography, I Am Malala: The Girl Who Stood Up for Education, written in collaboration with Christina Lamb, chronicles her journey and her fight for the right to education.
Christina Lamb (1965- ) is a British journalist and author, who is the chief foreign correspondent of The Sunday Times. She has won numerous awards for war reporting.