Students often refer to Kerala Syllabus 8th Standard English Textbook Answers and A Long Walk with Granny in Malayalam & English before discussing the text in class.
Class 8 English A Long Walk with Granny Summary
A Long Walk with Granny Summary in English
Granny could hear the distant roar of the river and smell the pine needles, and feel the presence of her grandson, Mani. She couldn’t see the river or the trees. She could only make out Mani’s fuzzy hair, and sometimes, his blackberry eyes and the gleam of his teeth when he smiled.
Granny wore a pair of old glasses. She’d been wearing them for well over ten years.
Her eyes had grown steadily weaker, and the glasses were now scratched and spotted. So, there was very little she could see through them. Mani and his father felt that it was high time Granny had her eyes tested and got herself new glasses.
“Well, you know we can’t get them in the village,” said Granny.
Mani said, “You’ll have to go to the eye hospital in Mussoorie. That’s the nearest town.”
“But that’s a two-day journey,” protested Granny.
Granny was looking for excuses. She did not want to be parted from Mani. He was eleven and quite capable of looking after himself. But Granny had brought him up ever since his mother had died when he was only a year old. She was his Nani (maternal grandmother), and had cared for boy and father, and the cows and hens in the household, with great energy and devotion.
“I can manage quite well,” she said.
“Now listen,” said Mani’s father sternly. “We’re not sending you off on your own, I’ll take you to Mussoorie.”
“And leave Mani here by himself ? How could you even think of doing that?”
“Then I’ll take you to Mussoorie,” said Mani eagerly. “I’ve been to Mussoorie before, with my school friends. I know where we can stay. But . . .” He paused a moment and looked doubtfully from his father to his grandmother. “You wouldn’t be able to walk all the way to Nain, would you, Granny?”
“Of course I can walk,” said Granny. “I may be going blind, but there’s nothing wrong with my legs!”
“But you’re seventy, Granny.”
“What has that got to do with it? And besides, it’s downhill to Nain.” ‘And uphill coming back.” “Uphill is easier!”said Granny.
Now that she knew Mani might be accompanying her, she was more than ready to make the journey. “While we’re in Mussoorie, we’ll get some seeds and bulbs. And a new bell for the white cow. And a pullover for your father. And shoes for you.”
“Now just a minute,” said Mani’s father. “Are you going there to have your eyes tested or are you going on a shopping trip? I’ve got only a hundred rupees to spare. You’ll have to manage with that.”
“We’ll manage,’ said Mani. ‘We’ll sleep at the bus shelter.”
“No, we won’t,” said Granny. “I’ve got fifty rupees of my own. We’ll stay at a hotel!”
Early next morning, in a light drizzle, Granny and Mani set out on the path to Nain.
Mani carried a small bedding-roll on his shoulders; Granny carried a large cloth shopping bag and an umbrella. “Whenever you feel tired, we’ll take rest,” said Mani.
“We’ve only just started out,” said Granny. “We’ll rest when you’re hungry!”
They walked at a steady pace, without talking too much. A flock of parrots whirled overhead, flashes of red and green against the sombre sky. There were no other sounds, except for the hiss and gentle patter of the rain.
Mani stopped to pick wild blackberries from a bush. Granny wasn’t fond of berries and did not slacken her pace. Mani had to run to catch up with her. Soon his lips were purple with the juice from the berries.
The rain stopped and the sun came out. Below them, the light green of the fields stood out against the dark green of the forests, and the hills were bathed in golden sunshine. Mani ran ahead.
“Can you see all right, Granny?” he called.
“I can see the path and I can see your white shirt. That’s enough for just now.”
Granny and Mani ate their light meal on the roadside, in the shade of a whispering pine, and drank from a spring. By late afternoon they were directly above Nain.
“We’re almost there,” said Mani. “I can see the temple near Uncle’s house.”
“I can’t see a thing,” said Granny.
“That’s because of the mist. There’s a thick mist coming up the valley.”
It began raining heavily as they entered the small market town on the banks of the river. Granny’s umbrella was leaking badly. But they were soon drying themselves in Uncle’s house, and drinking glasses of hot, sweet milky tea.
Mani got up early the next morning and ran down the narrow street to bathe in the river. As Mani dressed, he heard the blare of a bus horn. There was only one bus to Mussoorie. He scampered up the slope, wondering if they’d miss it. But Granny was waiting for him at the bus stop. She had already bought their tickets. The bus was old and rickety, and rattled so much that the passengers could barely hear themselves speaking.
The driver drove at some speed, and whenever he went round a bend, everyone in the bus was thrown about. In spite of all the noise and confusion, Granny fell asleep, her head resting against Mani’s shoulder.
Suddenly, the bus came to a grinding halt. People were thrown forward in their seats. “What’s happening?” Granny asked. “Have we arrived?”
“No, something is blocking the road,” said Mani.
“It’s a landslide!” exclaimed someone, and all the passengers put their heads out of the windows to take a look.
It was a big landslide. Earth, trees and bushes had given way and come crashing down, completely blocking the road. Nor was it over yet. Debris* was still falling. Mani saw rocks hurtling down the hill and into the river.
“Not a suitable place for a bus stop,” observed Granny, who couldn’t see a thing.
Even as she spoke, a shower of stones and small rocks came clattering down on the roof of the bus. Passengers cried out in alarm. The driver began reversing, as more rocks came crashing down.
“I never did trust motor roads,” said Granny.
The driver kept backing until they were well away from the landslide. Then everyone tumbled out of the bus. They could tell it would take days to clear the road. Most of the passengers decided to return to Nain with the bus. But a few bold spirits agreed to walk to Mussoorie, taking a short cut up the mountain which would bypass the landslide. Mani looked at Granny. “Shall we go back?”
“It’s only ten miles?” said Granny. “We did that yesterday.”
So they started climbing a narrow path, and by the time they got to the top of the mountain, Granny and Mani were on their own. Their village was hidden by the range to the north. Far below rushed the river. Far above circled a golden eagle.
“Did you bring any food from Uncle’s house?” asked Mani.
“Naturally,” said Granny, “I knew you’d soon be hungry. There are pakoras and buns, and peaches from Uncle’s garden.”
“Good!” said Mani, forgetting his tiredness. “We’ll eat as we go along. We’ll stop when you’re tired, Granny.” “Oh, I can walk forever,” said Granny, laughing. “But not if it’s raining. This umbrella leaks badly.”
Down again they went, and up the next mountain, and over bare windswept hillsides, and up through a dark gloomy deodar forest. And then just as it was getting dark, they saw the lights of Mussoorie twinkling ahead of them.
As they came nearer, the lights increased, until presently they were in a brightly lit bazaar. Jostled in the crowd, Granny kept one hand firmly on Mani’s shoulder so that she did not lose him.
They asked around for the cheapest hotel. But there were no cheap hotels. So they spent the night in a dharamsala adjoining the temple.
Next morning, at the eye hospital, they joined a long queue of patient patients. The eye specialist, a portly man in a suit and tie dealt with the patients in a brisk but kind manner. After an hour’s wait, Granny’s turn came.
The doctor took one horrified look at Granny’s glasses and dropped them in a wastebasket.
Then he fished them out and placed them on his desk and said, “On second thought, I think I’ll send them to a museum. You should have changed your glasses years ago. They’ve probably done more harm than good.”
He examined Granny’s eyes and said, “Your eyes are very weak, but you’re not going blind. We’ll fit you up with a stronger pair of glasses.” Then he placed her in front of a board covered with letters in English and Hindi, large and small, and asked Granny if she could make them out.
“I can’t even see the board,” said Granny. “Well, can you see me?” asked the doctor. “Some of you,” said Granny.
“I want you to see all of me,” said the doctor, and he balanced a wire frame on Granny’s nose and began trying out different lenses.
Suddenly, Granny could see much better. She saw the board and the biggest letters on it.
“Can you see me now?” asked the doctor.
“Most of you”, said Granny. And then added, by way of being helpful, “There’s quite a lot of you to see.”
“Thank you,” said the doctor. “And now turn around and tell me if you can see your grandson.”
Granny turned, and saw Mani clearly for the first time in many years.
“Mani!” she exclaimed, clapping her hands with joy. “How nice you look! What a fine boy I’ve brought up! But you do need a haircut. And a wash. And buttons on your shirt. And a new pair of shoes. Come along to the bazaar!”
“First have your new glasses made,” said Mani, laughing. “Then we’ll go shopping!”
A day later, they were in a bus again. Granny had a window seat, and Mani sat beside her. He had new shoes and Granny had a new umbrella and they had also bought a thick woollen Tibetan pullover for Mani’s father. And seeds and bulbs and a cowbell.
As the bus moved off, Granny looked eagerly out of the window. She could see many things that she hadn’t seen for a long time – distant villages, people working in the fields, milkmen on the road, two dogs rushing along beside the bus, monkeys in the trees, and, most wonderful of all, a rainbow in the sky. She couldn’t see perfectly, of course, but she was very pleased with the improvement.
Mani watched for a time and listened to her excited chatter. Then his head began to nod. It dropped against Granny’s shoulder, and remained there, comfortably supported. The bus swerved and jolted along the winding mountain road – but Mani was fast asleep.
(Adapted)
A Long Walk with Granny Summary in Malayalam
Granny could hear the distant, …………………. protested Granny (Textbook Page. 9)
മുത്തശ്ശിക്ക് നദിയുടെ വിദൂരമായ ഇരമ്പൽ (distant roar) കേൾക്കാനും, പൈൻ മരത്തിന്റെ സൂചി കളുടെ ഗന്ധം അറിയാനും, പേരക്കുട്ടിയായ മണി യുടെ സാന്നിധ്യം (presence) അനുഭവിക്കാനും കഴിഞ്ഞു. അവർക്ക് നദിയോ മരങ്ങളോ കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. മണിയുടെ മൃദുവായ (fuzzy) മുടിയും, ചിലപ്പോൾ അവൻ പുഞ്ചിരിക്കുമ്പോൾ കറു ആ കണ്ണുകളും പല്ലുകളുടെ തിളക്കവും (gleam) മാത്രമേ അവർക്ക് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. മുത്തശ്ശി ഒരു പഴയ കണ്ണടയാണ് ധരിച്ചിരുന്നത്. പത്ത് വർഷത്തിലേറെയായി അവർ അത് ഉപയോ ഗിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ കണ്ണിന്റെ കാഴ്ച ക്രമേണ (steadily) കുറഞ്ഞുവരികയും. കണ്ണട യിൽ ഇപ്പോൾ പോറലുകളും (scratched) പുള്ളി കളും (spotted) വീഴുകയും ചെയ്തിരുന്നു. അതു കൊണ്ട്. അതിലൂടെ വളരെ കുറച്ച് മാത്രമേ അവർ ക്ക് കാണാൻ കഴിയുമായിരുന്നുള്ളൂ. മുത്തശ്ശിയുടെ കണ്ണ് പരിശോധിപ്പിച്ച് പുതിയ കണ്ണട വാങ്ങാൻ സമയം അതിക്രമിച്ചെന്ന് (high time) മണിക്കും അവന്റെ അച്ഛനും തോന്നി.
“നമുക്കത് ഗ്രാമത്തിൽ നിന്ന് വാങ്ങാൻ കഴിയില്ലെ ന്ന് നിനക്കറിയാമല്ലോ” മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു.
‘മസൂറിയിലെ നേത്രരോഗ ആശുപത്രിയിൽ പോ കേണ്ടിവരും. അതാണ് ഏറ്റവും അടുത്തുള്ള പട്ടണം.’ മണി പറഞ്ഞു.
‘പക്ഷേ അത് രണ്ട് ദിവസത്തെ യാത്രയല്ലേ,’ മുത്തശ്ശി എതിർത്തു (protested).
Granny was looking for excuses …………………. nothing wrong with my legs (Text book page 10)
മുത്തശ്ശി ഓരോരോ ഒഴികഴിവുകൾ നോക്കുകയാ യിരുന്നു. മണിയിൽ നിന്ന് വേർപിരിയാൻ (parted) അവർ ആഗ്രഹിച്ചില്ല. അവന് പതിനൊന്ന് വയ സ്സായിരുന്നു, സ്വന്തം കാര്യങ്ങൾ നോക്കാൻ തികച്ചും കഴിവുള്ളവനുമായിരുന്നു. എന്നാൽ ഒരു വയസ്സു ള്ളപ്പോൾ അമ്മ മരിച്ചത് മുതൽ മുത്തശ്ശിയാണ് അവനെ വളർത്തിയത്. അവർ അവന്റെ അമ്മയുടെ അമ്മയായിരുന്നു, കൂടാതെ കുട്ടിയെയും അച്ഛനെ യും, വീട്ടിലെ പശുക്കളെയും കോഴികളെയും വളരെ ഊർജ്ജസ്വലതയോടെയും അർപ്പണബോധത്തോടെ യും (devotion) പരിപാലിച്ചു.
“എനിക്ക് നന്നായി കാര്യങ്ങൾ നോക്കാൻ കഴിയും”, അവർ പറഞ്ഞു.
“ഇവിടെ നോക്ക്.” മണിയുടെ അച്ഛൻ കർശന മായി (sternly) പറഞ്ഞു. “നിങ്ങളെ തനിച്ച് അയ ക്കുന്നില്ല, ഞാൻ. നിങ്ങളെ മസൂറിയിലേക്ക് ഞാൻ കൊണ്ടുപോകാം.”
“എന്നിട്ട് മണിയെ ഇവിടെ തനിച്ചാക്കാനോ?’ നിങ്ങ ൾക്ക് അങ്ങനെയൊന്ന് ചിന്തിക്കാൻ പോലും എങ്ങ നെ കഴിഞ്ഞു?”
“എന്നാൽ പിന്നെ ഞാൻ മുത്തശ്ശിയെ മുസൂറിയി ലേക്ക് കൊണ്ടുപോകാം,” മണി ആകാംഷയോടെ (eagerly) പറഞ്ഞു. “ഞാൻ മുൻപ് സ്കൂളിലെ കൂട്ടു കാരുടെ കൂടെ മസൂറിയിൽ പോയിട്ടുണ്ട്. നമുക്ക് എവിടെ തങ്ങാൻ പറ്റുമെന്ന് എനിക്കറിയാം. പക്ഷേ അവൻ ഒരു നിമിഷം നിർത്തി, സംശയത്തോടെ (doubtfully) അച്ഛനെയും മുത്തശ്ശിയെയും മാറി മാറി നോക്കി.
“മുത്തശ്ശിക്ക് നൈനിലേക്കുള്ള ദൂരം മുഴുവൻ നട ക്കാൻ കഴിയില്ലല്ലോ, അല്ലേ?”
“തീർച്ചയായും എനിക്ക് നടക്കാൻ കഴിയും,” മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു. “എന്റെ കണ്ണിന് കാഴ്ച കുറയുന്നുണ്ടാവാം, പക്ഷേ എന്റെ കാലുകൾക്ക് ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല!”
But you are seventy, Granny ………………….. on the path to Nain (Text Book Page 10)
“പക്ഷേ മുത്തശ്ശിക്ക് എഴുപത് വയസ്സായില്ലേ.”
“അതിനെന്താ? മാത്രമല്ല, നൈനിലേക്ക് ഒരു ഇറക്ക മാണ് (downhill).”
“തിരിച്ചുവരുമ്പോൾ കയറ്റവും (uphill).” “കയറ്റം കൂടുതൽ എളുപ്പമാണ്!” മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു.
മണി കൂടെയുണ്ടാകുമെന്ന് (accompanying) അ റിഞ്ഞപ്പോൾ, ആ യാത്ര പോകാൻ അവർ പൂർ ണ്ണമായും തയ്യാറായി. “നമ്മൾ മസൂറിയിലായിരിക്കു മ്പോൾ, കുറച്ച് വിത്തുകളും കിഴങ്ങുകളും (bulbs) വാങ്ങണം. പിന്നെ വെളുത്ത പശുവിന് ഒരു പുതി യ മണിയും. നിന്റെ അച്ഛനൊരു പുൾ ഓവറും (pul lover), നിനക്ക് ഷൂസും.”
“ഒരു നിമിഷം നിൽക്കൂ,” മണിയുടെ അച്ഛൻ പ റഞ്ഞു. “നിങ്ങൾ കണ്ണ് പരിശോധിപ്പിക്കാനാണോ അതോ സാധനങ്ങൾ വാങ്ങാനുള്ളയാത്രയിലാണോ? എന്റെ കയ്യിൽ അധികമായി (to spare) നൂറ് രൂപ യേ ഉള്ളൂ. അതുകൊണ്ട് കാര്യങ്ങൾ നോക്കണം.”
“നമുക്കത് മതിയാവും,” മണി പറഞ്ഞു. “നമുക്ക് ബസ് കാത്തിരിപ്പ് കേന്ദ്രത്തിൽ (bus shelter) ഉറങ്ങാം.”
“വേണ്ട, നമ്മൾ അങ്ങനെയൊന്നും ചെയ്യില്ല,” മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു. “എന്റെ കയ്യിൽ സ്വന്തമായി അൻ പത് രൂപയുണ്ട്. നമ്മൾ ഒരു ഹോട്ടലിൽ താമ സിക്കും!”
അടുത്ത ദിവസം അതിരാവിലെ, ഒരു നേരിയ ചാറ്റ ൽ മഴയിൽ (drizzle), മുത്തശ്ശിയും മണിയും നൈ നിലേക്കുള്ള വഴിയിലേക്ക് യാത്ര തിരിച്ചു (set out).
Mani carried a small …….. Mani ran ahead. (Text Book Page 11)
മണി തോളിൽ ഒരു ചെറിയ കിടക്കവിരിപ്പ് (bedding-roll) ചുമന്നിരുന്നു; മുത്തശ്ശിയുടെ കയ്യിൽ ഒരു വലിയ തുണിസഞ്ചിയും കുടയുമുണ്ടായിരുന്നു. “മുത്തശ്ശിക്ക് എപ്പോൾ ക്ഷീണം തോന്നുന്നുവോ, അപ്പോൾ നമുക്ക് വിശ്രമിക്കാം,” മണി പറഞ്ഞു. “നമ്മൾ യാത്ര തുടങ്ങിയിട്ടല്ലേയുള്ളൂ, മുത്തശ്ശി പറ ഞ്ഞു. നിനക്ക് വിശക്കുമ്പോൾ നമുക്ക് വിശ്രമിക്കാം!” അധികം സംസാരിക്കാതെ, ഒരേ വേഗതയിൽ (steady pace) അവർ നടന്നു. ഒരു കൂട്ടം തത്തകൾ തലയ്ക്ക് മുകളിലൂടെ വട്ടമിട്ട് പറന്നു (whirled), മ്ലാനമായ (sombre) ആകാശത്ത് ചുവപ്പും പച്ചയും നിറങ്ങൾ മിന്നിമറഞ്ഞു. മഴയുടെ ചീറ്റലും നേർത്ത മുഴക്കവും (patter) അല്ലാതെ മറ്റ് ശബ്ദങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
മണി ഒരു കുറ്റിച്ചെടിയിൽ നിന്ന് ബ്ലാക്ക്ബെറികൾ പറിക്കാനായി നിന്നു. മുത്തശ്ശിക്ക് പഴങ്ങളോട് വലിയ ഇഷ്ടമില്ലായിരുന്നു, അതിനാൽ അവർ നടത്തത്തി ന്റെ വേഗത കുറച്ചില്ല (did not slacken), മുത്ത ശ്ശിക്കൊപ്പം എത്താൻ മണിക്ക് ഓടേണ്ടിവന്നു. താമ സിയാതെ അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ പഴച്ചാറ് കൊണ്ട് കരി നീല നിറമായി. മഴ നിന്നു, സൂര്യൻ പുറത്തുവന്നു. അവർക്ക് താഴെ, ഇരുണ്ട പച്ച നിറമുള്ള കാടുകൾക്ക് നടുവിൽ ഇളംപച്ച പാടങ്ങൾ വേറിട്ടുനിന്നു (stood out), കുന്നുകൾ സുവർണ്ണ വെയിലിൽ കുളിച്ചുനി ന്നു (bathed in). മണി മുന്നോട്ട് ഓടി.
“Can you see all right, Granny ?” he called…….. themselves speaking. (Text Book page 11,12)
“മുത്തശ്ശിക്ക് ശരിക്ക് കാണാമോ?” അവൻ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു. “എനിക്ക് വഴിയും നിന്റെ വെള്ള ഷർട്ടും കാണാം. തൽക്കാലത്തേക്ക് അതുമതി.” മുത്തശ്ശിയും മണിയും വഴിയരികിൽ, മന്ത്രിക്കുന്ന പൈൻ മരത്തി ന്റെ തണലിലിരുന്ന് ലഘുവായ ഭക്ഷണം കഴിക്കു കയും ഒരു നീരുറവയിൽ (spring) നിന്ന് വെള്ളം കുടിക്കുകയും ചെയ്തു. ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് അവർ നിന് തൊട്ടുമുകളിലെത്തി. “നമ്മൾ ഏകദേശം എത്തി,” മണി പറഞ്ഞു.“എനിക്ക് അമ്മാവന്റെ വീടിനുത്തു ള്ള അമ്പലം കാണാം.”
“എനിക്കൊന്നും കാണാൻ വയ്യ.” മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു. അത് കോടമഞ്ഞ് (mist) കാരണമാണ്. താഴ്വരയിൽ (valley) നിന്ന് കനത്ത മഞ്ഞ് പൊങ്ങിവരുന്നുണ്ട്.” നദീതീരത്തുള്ള ചെറിയ കച്ചവടകേന്ദ്രത്തിലേക്ക് പ്ര വേശിച്ചപ്പോൾ മഴ കനത്തു. മുത്തശ്ശിയുടെ കുട നന്നായി ചോരുന്നുണ്ടായിരുന്നു (leaking). എന്നാൽ താമസിയാതെ അവർ അമ്മാവന്റെ വീട്ടിലിരുന്ന് ദേഹം തുടച്ചുണക്കുകയും, ചൂടുള്ള മധുരമുള്ള പാൽച്ചായ കുടിക്കുകയും ചെയ്തു. അടുത്ത ദിവസം അതിരാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് മണി, പുഴയിൽ കുളി ക്കാനായി ഇടുങ്ങിയ (narrow) തെരുവിലൂടെ ഓടി.
മണി വസ്ത്രം മാറുമ്പോൾ, ഒരു ബസ്സിന്റെ ഉച്ച ത്തിലുള്ള ഹോൺ ശബ്ദം (blare) അവൻ കേട്ടു. അവിടെ ആകെ ഒരു ബസ് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരു ന്നുള്ളൂ. മസൂറിയിലേക്ക് പോകുന്നതായിരുന്നു. അവർക്ക് ബസ് കിട്ടാതെ പോകുമോ എന്നോർത്ത് അവൻ കുന്നിൻ ചെരുവിലൂടെ (slope) ഓടിക്കയറി (scampered). എന്നാൽ മുത്തശ്ശി ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ അവനെ കാത്തുനിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അവർ അവർക്കുള്ള ടിക്കറ്റുകൾ നേരത്തെ വാങ്ങിയിരുന്നു. ബസ് പഴയതും ഇളകിയാടുന്നതും (rickety) ആയിരുന്നു. അത് വളരെയധികം കിരുകിരു ശബ്ദമുണ്ടാക്കിയതിനാൽ (rattled) യാത്രക്കാർക്ക് അവർ പരസ്പരം സംസാരിക്കുന്നത് കഷ്ടിച്ച് കേൾക്കാമായിരുന്നു.
The driver drove at ……….. rocks came crashing down (Text Book Page 12)
ഡവർ അത്യാവശ്യം വേഗതയിലാണ് ഓടിച്ചി രുന്നത്, ഓരോ വളവ് തിരിയുമ്പോഴും ബസിലുള്ള എല്ലാവരും ആടിയു ലഞ്ഞു. ഈ ബഹള ത്തിനും കോലാഹല ത്തിനും (confusion) ഇടയിലും, മുത്തശ്ശി മണിയുടെ തോളിൽ തലചായ്ച്ച് ഉറങ്ങിപ്പോ യി പെട്ടെന്ന്, ഉരയുന്ന ശബ്ദത്തോടെ (grinding halt) ബസ് നിന്നു.ആളുകൾ അവ രുടെ ഇരിപ്പിടങ്ങളിൽ നിന്ന് മുന്നോട്ട് ആഞ്ഞു പോയി. “എന്താ സംഭവിക്കുന്നത്?” മുത്തശ്ശി ചോദിച്ചു. “നമ്മൾ എത്തിയോ?” “ഇല്ല, എന്തോ വഴി തടഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്,” മണി പറഞ്ഞു.
അതൊരു മണ്ണിടിച്ചിലാണ് (landslide)! ആരോ ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു (exclaimed), എല്ലാ യാത്രക്കാരും പുറത്തേക്ക് നോക്കാനായി ജനലിലൂടെ തലയിട്ടു. അതൊരു വലിയ മണ്ണി ടിച്ചിലായിരുന്നു. മണ്ണും മരങ്ങളും കുറ്റിച്ചെടികളും ഇടിഞ്ഞ്, റോഡ് പൂർണ്ണമായും തടസ്സപ്പെടുത്തി താഴേക്ക് പതിച്ചു. അത് അവിടം കൊണ്ടും തീർന്നിരുന്നില്ല; പാറക്കഷണങ്ങൾ (debris) അപ്പോഴും വീഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പാറകൾ കുന്നിന് മുകളിൽ നിന്ന് പുഴയിലേക്ക് അതിവേഗം പാഞ്ഞു വീഴുന്നത് (hurtling) മണി കണ്ടു. “ഒരു ബസ് സ്റ്റോപ്പിന് പറ്റിയ സ്ഥലമല്ല,” ഒന്നും കാണാൻ കഴിയാതിരുന്ന മുത്തശ്ശി അഭിപ്രായപ്പെട്ടു (ob served). അവർ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ, ഒരു കൂട്ടം കല്ലുകളും ചെറിയ പാറകളും ചടപട ശബ്ദത്തോടെ (clattering) ബസിന്റെ മേൽ കൂരയിലേക്ക് വീണു. യാത്രക്കാർ ഭയത്തോടെ (alarm) നിലവിളിച്ചു. കൂടുതൽ പാറകൾ ഇടി ഞ്ഞുവീഴാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഡ്രൈവർ ബസ് പി ന്നോട്ട് എടുക്കാൻ (reversing) തുടങ്ങി.
I never did trust motor roads”…..From uncle’s gardens (Text Book page 13)
എനിക്ക് ഈ മോട്ടോർ വാഹനങ്ങൾ പോകുന്ന വഴികളെ ഒട്ടും വിശ്വാസമില്ല (trust), മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു. മണ്ണിടിച്ചിലിൽ നിന്ന് വളരെ ദൂരെ എത്തു ന്നതുവരെ ഡ്രൈവർ വണ്ടി പിന്നോട്ട് എടുത്തു കൊണ്ടിരുന്നു. അതിനുശേഷം എല്ലാവരും ബസ്സിൽ നിന്ന് തിക്കിത്തിരക്കി (tumbled out) പുറത്തിറങ്ങി. റോഡ് ശരിയാക്കാൻ ദിവസങ്ങളെ ടുക്കുമെന്ന് അവർക്ക് മനസ്സിലായി. യാത്രക്കാരിൽ ഭൂരിഭാഗവും ബസിനൊപ്പം നൈനിലേക്ക് മടങ്ങാൻ തിരുമാനിച്ചു. എന്നാൽ ധൈ ര്യശാലികളായ (bold spirits) കുറച്ചുപേർ, മണ്ണിടിച്ചിലിനെ മറികടന്നുപോകുന്ന (bypass) ഒരു കുറുക്കുവഴി യിലൂടെ മലകയറി മുസൂറിയിലേക്ക് നടക്കാൻ സമ്മ തിച്ചു. മണി മുത്തശ്ശിയെ നോക്കി.
“നമുക്ക് തിരിച്ചു പോയാലോ?” വെറും പത്ത് മൈലല്ലേ? മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു. “അത്രയും ദൂരം നമ്മൾ ഇന്നലെ നടന്ന താണല്ലോ.” അങ്ങനെ അവർ ഒരു ഇടുങ്ങിയ പാത കയറാൻ തുടങ്ങി, അവർ മലയുടെ മുകളിൽ എത്തി യപ്പോഴേക്കും മുത്തശ്ശിയും മണിയും തനിച്ചായി രുന്നു. അവരുടെ ഗ്രാമം വടക്കുള്ള മലനിരകളാൽ മറഞ്ഞിരുന്നു. ദൂരെ താഴെ പുഴ കുതിച്ചൊഴുകി. ദൂരെ മുകളിൽ ഒരു സ്വർണ്ണപ്പരുന്ത് വട്ടമിട്ടു പറന്നു. “അമ്മാവന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് എന്തെങ്കിലും ഭക്ഷണം കൊണ്ടുവന്നോ?” മണി ചോദിച്ചു. തീർച്ചയായും, മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു, “നിനക്ക് പെട്ടെന്ന് വിശക്കുമെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു.” പക്കവടയും ബണ്ണും, പിന്നെ അമ്മാവന്റെ തോട്ടത്തിലെ പീച്ച് പഴങ്ങളുമുണ്ട് .
Good” said Mani……………. adjoining the temple. (Text Book page 13)
“കൊള്ളാം!” ക്ഷീണം മറന്നുകൊണ്ട് മണി പറഞ്ഞു. “നമുക്ക് പോകുന്ന വഴിക്ക് കഴിക്കാം. മുത്തശ്ശി ക്ഷീ ണിക്കുമ്പോൾ നമുക്ക് നിർത്താം.” “ഓ, എനിക്ക് എക്കാലവും നടക്കാൻ പറ്റും, മുത്തശ്ശി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. പക്ഷേ മഴപെയ്യുകയാണെങ്കിൽ പറ്റില്ല. ഈ കുട നന്നായി ചോരുന്നുണ്ട്. വീണ്ടും അവർ ഇറങ്ങി, അടുത്ത മല കയറി, മരങ്ങളില്ലാത്ത കാറ്റടിക്കുന്ന (windswept) കുന്നിൻചെരിവുകൾ കടന്ന്, ഇരുണ്ടതും വിഷാദപൂർണ്ണവുമായ (gloomy) ദേവദാരു വനത്തിലൂടെ മുകളിലേക്ക് പോയി. ഒടുവിൽ ഇരുട്ടായപ്പോൾ, മസൂറിയിലെ ദീപങ്ങൾ അവർക്ക് മുന്നിൽ മിന്നിത്തിളങ്ങുന്നത് (twinkling) അവർ കണ്ടു. അവർ അടുത്തേക്ക് വരുന്തോറും വെളിച്ചം കൂടിവന്നു, താമസിയാതെ അവർ ശോഭ യുള്ള ഒരു കമ്പോളത്തിൽ (bazaar) എത്തി. ആൾ ക്കൂട്ടത്തിൽ ഉന്തുംതള്ളുമേറ്റപ്പോൾ (jostled), മണിയെ നഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കാൻ മുത്തശ്ശി ഒരു കൈ കൊണ്ട് അവന്റെ തോളിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു. ഏറ്റവും വില കുറഞ്ഞ ഹോട്ടലിനായി അവർ പലയിടത്തും അന്വേഷിച്ചു. എന്നാൽ വില കുറഞ്ഞ ഹോട്ടലുകൾ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിനാൽ അവർ ആ രാത്രി അമ്പലത്തോട് ചേർന്നുള്ള (adjoin ഒരു സത്രത്തിൽ (dharamsala) കഴിച്ചുകൂട്ടി.
Next morning, at the eye……………”There’s a quite a lot of you to see (Text Book Page 14)
അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ, നേത്രരോഗ ആശുപത്രിയി ൽ, ക്ഷമയോടെ കാത്തുനിൽക്കുന്ന രോഗികളുടെ നീണ്ട നിരയിൽ (queue) അവരും ചേർന്നു. സ്യൂട്ടും ടൈയും ധരിച്ച, തടിച്ച (portly) ഒരു നേത്രരോഗ വി ദഗ്ദ്ധൻ, വേഗതയേറിയതും (brisk) എന്നാൽ ദയ യോടെയുമുള്ള രീതിയിലാണ്. രോഗികളുമായി ഇടപെട്ടത്. ഒരു മണിക്കൂർ കാത്തിരുന്നതിന് ശേഷം മുത്തശ്ശിയുടെ ഊഴമെത്തി, ഡോക്ടർ മുത്തശ്ശിയുടെ കണ്ണട കണ്ട് ഭയന്നുപോയി (horrified), അതെടുത്ത് ചവറ്റുകുട്ടയിൽ ഇട്ടു, പിന്നെ അതെടുത്ത് (fished them out) തന്റെ മേശപ്പുറത്ത് വെച്ചുകൊണ്ട് പ റഞ്ഞു, “ഒന്നുകൂടി ആലോചിച്ചപ്പോൾ, ഞാനിത് ഒരു മ്യൂസിയത്തിലേക്ക് അയക്കാമെന്ന് തോന്നുന്നു. നിങ്ങളിൽ വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് മാറ്റേണ്ടതായിരുന്നു. ഇത് ഗുണത്തേക്കാളേറെ ദോഷമാണ് (harm) ചെയ്തിട്ടുണ്ടാവുക.” അദ്ദേഹം മുത്തശ്ശിയുടെ കണ്ണു കൾ പരിശോധിച്ചതിന് (examined) ശേഷം പറ ഞ്ഞു, “നിങ്ങളുടെ കണ്ണിന് കാഴ്ച വളരെ കുറവാ ണ് പക്ഷെ കാഴ്ച പൂർണ്ണമായി പോകുന്നില്ല. ഞ ങ്ങൾ കൂടുതൽ ശക്തിയുള്ള ഒരു കണ്ണട വെച്ചുതരാം.”
എന്നിട്ട് വലുതും ചെറുതുമായ ഇംഗ്ലീഷ്, ഹിന്ദി അക്ഷരങ്ങളുള്ള ഒരു ബോർഡിന് മുന്നിൽ മുത്തശ്ശിയെ നിർത്തി, അത് തിരിച്ചറിയാൻ (make them out) കഴിയുന്നുണ്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചു. “എനിക്ക് ബോർഡ് കാണാൻ പോലും പറ്റുന്നില്ല,” മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു. “ശരി, എന്നെ കാണാമോ?” ഡോക്ടർ ചോദിച്ചു. “നിങ്ങളിൽ കുറച്ചുപേരെ കാണാം.” മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു. “എന്നെ മുഴുവനായി കാണണ മെന്നാണ് എന്റെ ആഗ്രഹം.” ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു, എന്നിട്ട് അദ്ദേഹം ഒരു വയർ ഫെയിം മുത്തശ്ശിയുടെ മൂക്കിൻ തുമ്പത്ത് ഉറപ്പിച്ചു (balanced) നിർത്തി ഓരോ ലെൻസുകളായി പരീക്ഷിക്കാൻ തുടങ്ങി. പെട്ടെന്ന്, മുത്തശ്ശിക്ക് കാഴ്ച മെച്ചപ്പെട്ടു. അവർക്ക് ബോർഡും അതിലെ ഏറ്റവും വലിയ അക്ഷരങ്ങളും കാണാമായിരുന്നു. “ഇപ്പോൾ എന്നെ കാണാമോ?” ഡോക്ടർ ചോദിച്ചു. നിങ്ങളിൽ മിക്കവരെയും കാണ -ാം,” മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട്, ഒരു സഹായമെന്ന നിലയ്ക്ക് (by way of being helpful) കൂട്ടിച്ചേർത്തു, “കാണാനായി നിങ്ങൾ ഒരുപാടുണ്ടല്ലോ.”
“Thank you”, said the doctor. ……….. but mani was fast asleep (Text Book Page 15)
“നന്ദി,” ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു. “ഇനി തിരിഞ്ഞുനിന്ന് നിങ്ങളുടെ പേരക്കുട്ടിയെ കാണാൻ കഴിയുന്നുണ്ടോ എന്ന് പറയൂ.” മുത്തശ്ശി തിരിഞ്ഞു, വർഷങ്ങൾക്ക് ശേ ഷം ആദ്യമായി മണിയെ വ്യക്തമായി കണ്ടു. “മണീ!” സന്തോഷത്തോടെ കൈകൊട്ടിക്കൊണ്ട് (clapping) അവർ അതിശയത്തോടെ പറഞ്ഞു (exclaimed). “നിന്നെ കാണാൻ എന്തു ഭംഗിയാണ്! എത നല്ല കുട്ടിയെയാണ് ഞാൻ വളർത്തിയത്. പക്ഷേ നിന്റെ മുടി വെട്ടണം. പിന്നെ ഒന്നു കുളിക്കണം. ഷർ ട്ടിൽ ബട്ടൺ വെക്കണം. ഒരു പുതിയ ഷൂസും വേണം .. വാ, കമ്പോളത്തിലേക്ക് പോകാം!” “ആദ്യം മുത്തശ്ശിയുടെ പുതിയ കണ്ണട വാങ്ങാം,” മണി ചിരി ച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. “എന്നിട്ട് നമുക്ക് സാധനങ്ങൾ വാങ്ങാൻ പോകാം!” ഒരു ദിവസത്തിന് ശേഷം, അവർ വീണ്ടും ബസ്സിലായിരുന്നു. മുത്തശ്ശിക്ക് ജന ലിന്റെ അടുത്തുള്ള സീറ്റ് കിട്ടി, മണി അവരുടെ അരികിലിരുന്നു.
അവന്റെ കയ്യിൽ പുതിയ ഷൂസും മുത്തശ്ശിയുടെ കയ്യിൽ പുതിയ കുടയുമുണ്ടായിരുന്നു, കൂടാതെ അവർ മണിയുടെ അച്ഛനുവേണ്ടി കട്ടി യുള്ള കമ്പിളി കൊണ്ടുള്ള ഒരു ടിബറ്റൻ പുൾ ഓവ റും വാങ്ങിയിരുന്നു. അതോടൊപ്പം വിത്തുകളും കിഴങ്ങുകളും ഒരു പശുമണിയും. ബസ് മുന്നോട്ട് നീങ്ങിയപ്പോൾ, മുത്തശ്ശി ആകാംഷയോടെ (eagerly) ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. ഒരുപാട് കാലമായി കാണാതിരുന്ന പലതും അവർക്ക് കാണാ മായിരുന്നു – ദൂരെയുള്ള ഗ്രാമങ്ങൾ, വയലുകളിൽ ജോ ലി ചെയ്യുന്ന ആളുകൾ, വഴിയിലെ പാൽക്കാർ, ബ സിനരികിലൂടെ ഓടുന്ന രണ്ട് നായ്ക്കൾ, മരങ്ങളിലെ കുരങ്ങന്മാർ, എല്ലാത്തിലും അതിശയമായി ആകാ ശത്തൊരു മഴവില്ലും.
അവർക്ക് പൂർണ്ണമായി കാണാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല, എന്നിരുന്നാലും കാഴ്ച യിലുണ്ടായ ഈ പുരോഗതിയിൽ (improvement) അവർ അതീവ സന്തുഷ്ടയായിരുന്നു (pleased). മണി കുറച്ചുനേരം അത് നോക്കിയിരുന്നു, മുത്ത ശ്ശിയുടെ ആവേശത്തോടെയുള്ള സംസാരം (chatter) അവൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. പിന്നെ അവന്റെ തല പതിയെ ആടാൻ (nod) തുടങ്ങി. അത് മുത്തശ്ശിയുടെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞ്, സുഖപ്രദമായ ഒരു താങ്ങിൽ അവിടെ നിന്നു. വളഞ്ഞുപുളഞ്ഞ വളഞ്ഞുപുളഞ്ഞ (winding) മലപതയിലൂടെ ബസ്സ് വെട്ടിത്തിരിയുകയും (swerved) ശക്തിയായി കുലുങ്ങുകയും (jolted) ചെയ് തുകൊണ്ടിരുന്നു – പക്ഷേ മണി ഗാഢനിദ്രയിലായിരുന്നു.
A Long Walk with Granny by Ruskin Bond About the Author
Ruskin Bond (1934 -) was born at Kasauli, in Himachal Pradesh. For over 50 years, Bond has experimented with different genres of writing including novels, short stories and memoirs. His notable works include The Room on the Roof, Our Trees Still Grow in Dehra, A Flight of Pigeons, The Blue Umbrella, etc. He was awarded the John Llewellyn Rhys Prize in 1957, the Sahitya Akademi Award in 1992, the Padma Shri in 1999 and the Padma Bhushan in 2014.