Students often refer to SCERT Class 6 English Solutions and Six Dots Summary in Malayalam & English Medium before discussing the text in class.
Class 6 English Six Dots Summary
Six Dots Summary in English
My life changed that day. I had been playing with Papa’s awl. It proved too sharp for my eyes. Papa scolded me saying I was careless. A healer bandaged my eye. But the bandage itched so much! My hands were small and quick. I could not keep them away from my eyes. I did not mean to make thing worse. But I did.
The infection spread to my other eye. Now I could not see at all. No trees, no sparrows, no faces, no loaves of bread. By the time I was 5, I was completely blind.
My world was dark and dangerous. I stumbled about the house, banging into the chairs, the walls, and the door. My body ached. For me there was no sun. I sat by the window, training my ears to do what my eyes could not. I could hear sounds from papa’s shop. I could hear the “swoosh- swish, swoosh-swish” of ladies going to the market. I could hear the soldiers marching and the angry dog’s “Grrrrrr” from the neighbour’s house. My family did what they could. Papa made a wooden cane.
Each day I walked a little, counting the steps between the house and the garden, the vineyard and chicken coop, the baker’s and the miller’s, and back to Papa’s shop.
My brother taught me to whistle. When the sound echoed back, it warned me of things in my path. My sisters made a straw alphabet to feel and read. Papa made letters of the alphabet for me with leather strips or by pounding round-topped nails into boards. With Maman I played dominoes, counting the dots with my fingertips.
The village priest taught me to recognise trees by their touch, flowers by heir scent, and birds by their song. I asked him if he had books for the blind. He said he didn’t. When I was older I went to school with the other village children. All day they wrote down words and numbers or read aloud from printed pages. I sat in the front row, listening and memorising. I asked my teacher if he had books for blind children. He did not have and he said he was sorry. I didn’t want people to feel sorry for me. I just wanted to read and write on my own, like everyone else.
That was when a neighbour of mine, a Marquise with influence, got me admitted to the Royal School for the Blind in Paris. I was happy. I was told there would be books for the blind in the school. But Maman thought I was too young to be away from home. I was only 10. I then told my Maman and Papa that I loved them but I must go.
At the school for the blind, a guide led me to the library. He taught me to “read” by tracing the raised letters on a board with my fingers. My fingers traced each letter, just as I had done with letters Papa made for me at home. But the board was long: The letters were too large. I had to turn the page after just a few sentences. The words were as large as my hand. A sentence took up half a page. I felt sad. Even if I had read a hundred books like this, how much could I learn?
The next day the Headmaster called a meeting. Every student gathered in a big room. Dr. Pignier, the Headmaster, told us that a French army captain has invented a code to send secret messages during war. The code is read by touch. So we could use it here. He continued” “You are each holding a message, written with patterns of dots. Each pattern stands for a sound, such as “ou” or “ch”.
We listened. It was not easy. There was much to remember. On my paper, I moved my fingers from left to right feeling the dots. “Fall back!” I suddenly shouted with excitement. Everyone laughed at my battle order. But I had much hope. I asked for another paper. I touched the dots and read, “Supplies arrive at dawn”. The others shouted out their message, too.
The Headmaster taught me to make dot patterns with a stylus on a paper kept under a wooden frame. I made a few of the dot patterns, and then flipped the paper to read them by touch. For many weeks I practised.
The code was different from the normal alphabet. The code stood for sounds, letters. I thought we should be able to spell words and write sentences like people with eyesight. I began to work on that idea.
I worked late into the night when others slept. I punched the pages. I tried different ways to simplify the captain’s code. I worked until my back was stiff and my fingers ached. Years passed. I turned 15. I was often sick, but I would not rest. Finally it was ready to test. I asked the headmaster to choose a book from his own library, a book I had never heard before. I asked him to read it aloud. Dr. Pignier began. After a few minutes I told him to read faster. As he read I copied the words, spelling each one correctly. My new code used just 6 dots, arranged in two columns, like dominoes. Each dot pattern stood for a letter of the alphabet.
The Headmaster stopped reading when he came to the end of the chapter. I turned my pages over. Reading by touch, I recited the entire chapter. “You did it.” the Headmaster shouted. Word spread quickly. The other students rushed to try it. They said it as easy and fast. Now they could read and write like everyone else.
Six Dots Summary in Malayalam
ആ ദിവസം എന്റെ ജീവിതം മാറി. ഞാൻ പപ്പയുടെ തുകൽ തുന്നുന്ന സൂചി കൊണ്ട് കളിക്കുകയായിരുന്നു. അത് എന്റെ കണ്ണിൽ കുത്തി. വളരെ മൂർച്ചയുള്ളതായിരുന്നതു കൊണ്ട് എന്റെ കണ്ണിന് മുറിവു ണ്ടായി. ഞാൻ അശ്രദ്ധനാണെന്ന് പറഞ്ഞു പപ്പ എന്നെ ശകാരിച്ചു. ഒരു രോഗശാന്തിക്കാരൻ എന്റെ കണ്ണിൽ ബാൻഡേജ് ഇട്ടു. പക്ഷേ ബാൻഡേജിനുള്ളിൽ എനിക്ക് വളരെ ചൊറിച്ചിലായിരുന്നു. എന്റെ കൈകൾ ചെറുതും വേഗതയുള്ളതുമായിരുന്നു. അവയെ എന്റെ കണ്ണു കളിൽ നിന്ന് അകറ്റി നിർത്താൻ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. കാര്യങ്ങൾ കൂടുതൽ വഷളാക്കാൻ ഞാൻ ഉദ്ദേശി ച്ചില്ല. പക്ഷേ ഞാൻ കണ്ണിൽ തിരുമ്മിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
അണുബാധ എന്റെ മറ്റേ കണ്ണിലേക്കും പടർന്നു. ഇപ്പോൾ എനിക്ക് ഒന്നും കാണാൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥ യായി. മരങ്ങളില്ല, കുരുവികളില്ല, മുഖങ്ങളില്ല, അപ്പക്കഷണങ്ങളില്ല എനിക്ക് 5 വയസ്സായപ്പോഴേക്കും ഞാൻ പൂർണ്ണമായും അന്ധനായിരുന്നു.
എന്റെ ലോകം ഇരുണ്ടതും അപകടകരവുമായിരുന്നു ഞാൻ വീടിനു ചുറ്റും തട്ടിയും മുട്ടിയും നടന്നു. കസേരകളിലും ചുമ രുകളിലും വാതിലിലും ഇടിച്ചു. എന്റെ ശരീരം വേദനിച്ചു. എ നിക്ക് സൂര്യൻ ഇല്ലായിരുന്നു. എന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് കഴിയാ അത് ചെയ്യാൻ എന്റെ ചെവികളെ പരിശീലിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ജനാലയ്ക്കരികിൽ ഇരുന്നു. പപ്പയുടെ വർക്ക് ഷോപ്പിൽ നിന്ന് എനിക്ക് പല ശബ്ദങ്ങൾ കേൾക്കാമായിരുന്നു. മാർക്കറ്റിലേക്ക് പോകുന്ന സ്ത്രീകളുടെ “സഷ് – സ്വിഷ്” സൃഷ് – സ്വിഷ്’ എന്ന ശബ്ദവും പട്ടാ ളക്കാർ മാർച്ചു ചെയ്യുന്നതിന്റെ ശബ്ദവും, അയൽക്കാരന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് കോപാകുലനായ നായയുടെ “ഗർർർ” എന്ന ശബ്ദവും എനിക്ക് കേൾക്കാമായിരുന്നു. എന്റെ കുടുംബം എന്നെ സഹായിക്കാൻ തങ്ങ ളാൽ കഴിയുന്നത് ചെയ്തു. പപ്പ ഒരു മരവടി ഉണ്ടാക്കി.
ഓരോ ദിവസവും ഞാൻ കുറച്ച് നടന്നു. വീടിനും പൂന്തോട്ടത്തിനും, മുന്തിരിത്തോട്ടത്തിനും കോഴിക്കൂടി നും, ബേക്കറിനും മില്ലറിനും ഇടയിലുളള ദൂരം പടികൾ കണക്കാക്കി ഞാൻ എണ്ണി. അതുകഴിഞ്ഞ് പപ്പ യുടെ കടയിലേക്ക് തിരികെ പോയി.
എന്റെ സഹോദരൻ എന്നെ വീസിൽ ചെയ്യാൻ പഠിപ്പിച്ചു. ശബ്ദം തിരികെ പ്രതിധ്വനിച്ചപ്പോൾ, അത് എന്റെ വഴിയിലുള്ള പ്രതിബന്ധങ്ങളെക്കുറിച്ച് എനിക്ക് മുന്നറിയിപ്പ് നൽകി. എന്റെ സഹോദരിമാർ തൊട്ടു വായിക്കാൻ ഒരു വൈക്കോൽ അക്ഷരമാല ഉണ്ടാക്കി. തുകൽ സ്ട്രിപ്പുകൾ ഉപയോഗിച്ചോ വൃത്താകൃതി യിലുള്ള ആണികൾ പലകകളിൽ തറച്ചോ പപ്പ എനിക്ക് വേണ്ടി അക്ഷരമാലയിലെ അക്ഷരങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കി. അമ്മയോടൊപ്പം ഞാൻ ഡൊമിനോകൾ കളിച്ചു. വിരൽത്തുമ്പിൽ കുത്തുകൾ എണ്ണി.
മരങ്ങളെ അവയുടെ സ്പർശനത്തിലൂടെയും, പൂക്കളെ അവയുടെ ഗന്ധത്തിലൂടെയും, പക്ഷികളെ അവ യുടെ പാട്ടിലൂടെയും തിരിച്ചറിയാൻ ഗ്രാമത്തിലെ പുരോഹിതൻ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു. അന്ധർക്കുള്ള പുസ്ത കങ്ങളുണ്ടോ എന്ന് ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് ചോദിച്ചു. ഇല്ലെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ഞാൻ വലുതായ പ്പോൾ ഞാൻ മറ്റ് ഗ്രാമത്തിലെ കുട്ടികളോടൊപ്പം സ്കൂളിൽ പോയി. ദിവസം മുഴുവൻ അവർ വാക്കുകളും അക്കങ്ങളും എഴുതിവയ്ക്കുകയോ അച്ചടിച്ച പേജുകളിൽ നിന്ന് ഉറക്കെ വായിക്കുകയോ ചെയ്തു. കാര്യ ങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചും മനഃപാഠമാക്കിയും ഞാൻ മുൻനിരയിൽ ഇരുന്നു. അന്ധരായ കുട്ടികൾക്കുള്ള പുസ്തക ങ്ങളുണ്ടോ എന്ന് ഞാൻ എന്റെ അധ്യാപകനോട് ചോദിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന് പുസ്തകങ്ങളൊന്നുമില്ലായി രുന്നു. അദ്ദേഹം അതിൽ ഖേദിക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞു. ആളുകൾ എന്നോട് സഹതാപം കാണിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചില്ല. മറ്റുള്ളവരെപ്പോലെ എനിക്ക് സ്വന്തമായി വായിക്കാനും എഴുതാനും ആഗ്രഹമു ണ്ടായിരുന്നു.
അപ്പോഴാണ് എന്റെ അയൽക്കാരി സ്വാധീനമുള്ള ഒരു മാർക്വി സ്, എന്നെ പാരീസിലെ റോയൽ സ്കൂൾ ഫോർ ദ് ബ്ലൈൻഡിൽ ചേർത്തത് . ഞാൻ വളരെ സന്തോ ഷിച്ചു. സ്കൂളിൽ അന്ധർക്കുള്ള പുസ്തകങ്ങളുണ്ടാകുമെന്ന് എന്നോട് പറഞ്ഞു, പക്ഷേ വീട്ടിൽ നിന്ന് അകലെയായിരിക്കാൻ എനിക്ക് പ്രായം കുറവാണെന്ന് അമ്മ കരുതി. എനിക്ക് 10 വയസ്സ് മാത്രമേ ഉണ്ടാ യിരുന്നുള്ളൂ. അപ്പോൾ ഞാൻ എന്റെ അമ്മയോടും പപ്പയോടും പറഞ്ഞു, ഞാൻ അവരെ സ്നേഹിക്കുന്നു. പക്ഷേ എനിക്ക് പോകണം, പാരീസിലെ അന്ധരുടെ സ്കൂളിൽ പോകണമെന്ന്.
അന്ധർക്കായുള്ള സ്കൂളിൽ, ഒരു ഗൈഡ് എന്നെ ലൈബ്രറിയിലേക്ക് നയിച്ചു. എന്റെ വിരലുകൾ ഉപയോ ഗിച്ച് ഒരു ബോർഡിൽ ഉയർത്തിയ അക്ഷരങ്ങൾ തൊട്ട് അദ്ദേഹം എന്നെ “വായിക്കാൻ” പഠിപ്പിച്ചു. വീട്ടിൽ പപ്പ ഉണ്ടാക്കിയ അക്ഷരങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് ഞാൻ ചെയ്തതുപോലെ എന്റെ വിരലുകൾ ഓരോ അക്ഷ രവും പിന്തുടർന്നു. പക്ഷേ ബോർഡ് നീളമുള്ളതായിരുന്നു. അക്ഷരങ്ങൾ വളരെ വലുതായിരുന്നു. കുറച്ച് വാചകങ്ങൾക്ക് ശേഷം എനിക്ക് പേജ് മറിക്കണമായിരുന്നു. വാക്കുകൾ എന്റെ കൈപ്പത്തി പോലെ വലു തായിരുന്നു. ഒരു വാചകം അരപേജ് എടുത്തു. എനിക്ക് സങ്കടം തോന്നി. ഇതുപോലുള്ള നൂറ് പുസ്തക ങ്ങൾ ഞാൻ വായിച്ചാലും, എനിക്ക് എത്രത്തോളം പഠിക്കാൻ കഴിയും?
അടുത്ത ദിവസം ഹെഡ്മാസ്റ്റർ ഒരു യോഗം വിളിച്ചു. എല്ലാ വിദ്യാർത്ഥികളും ഒരു വലിയ മുറിയിൽ ഒത്തു കൂടി. യുദ്ധസമയത്ത് രഹസ്യ സന്ദേശങ്ങൾ അയയയ്ക്കാൻ ഒരു ഫ്രഞ്ച് സൈനിക ക്യാപ്റ്റൻ ഒരു കോഡ് കണ്ടുപിടിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് ഹെഡ്മാസ്റ്റർ ഡോ. പിഗ്നിയർ ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞു. “കോഡ് സ്പർശനത്തി ലൂടെയാണ് വായിക്കുന്നത്. അതിനാൽ നമുക്ക് അത് ഇവിടെ ഉപയോഗിക്കാം.” അദ്ദേഹം തുടർന്നു, നിങ്ങൾ ഓരോരുത്തരും ഡോട്ടുകളുടെ പാറ്റേണുകൾ ഉപയോഗിച്ച് എഴുതിയ ഒരു സന്ദേശമാണ് കൈവശം വച്ചി രിക്കുന്നത്. ഓരോ പാറ്റേണും “ou” അല്ലെങ്കിൽ “ch” പോലുള്ള ഒരു ശബ്ദത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
ഞങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. അത് എളുപ്പമായിരുന്നില്ല. ഓർമ്മിക്കാൻ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ പേപ്പറിൽ, ഡോട്ടുകൾ തൊട്ടുകൊണ്ട് ഞാൻ എന്റെ വിരലുകൾ ഇടത്തുനിന്ന് വലത്തോട്ട് ചലിപ്പിച്ചു. “ഫോൾ യാക്ക്” ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ആവേശത്തോടെ അലറി. എല്ലാവരും എന്റെ യുദ്ധ ഭൂമിയിലെ ഭാഷ കേട്ടു ചിരിച്ചു. പക്ഷേ എനിക്ക് വളരെയധികം പ്രതീക്ഷയുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ മറ്റൊരു പേപ്പർ ചോദിച്ചു. ഞാൻ ഡോട്ടുകളിൽ സ്പർശിച്ച് “സ്പ്ലൈസ് പുലർച്ചെ എത്തുന്നു” എന്ന് വായിച്ചു. മറ്റുള്ളവരും അവരുടെ സന്ദേശം വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
ഒരു മരഫ്രെയിമിന്റെ കീഴിൽ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന ഒരു പേപ്പറിൽ ഒരു സ്റ്റൈലസ് ഉപയോഗിച്ച് ഡോട്ട് പാറ്റേണു കൾ നിർമ്മിക്കാൻ ഹെഡ്മാസ്റ്റർ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു. ഞാൻ കുറച്ച് ഡോട്ട് പാറ്റേണുകൾ ഉണ്ടാക്കി. തുടർന്ന് സ്പർശനത്തിലൂടെ വായിക്കാൻ ഞാൻ പേപ്പർ മറിച്ചു ഞാൻ ആഴ്ചകളോളം ഈ വായന പരിശീലിച്ചു.
സാധാരണ അക്ഷരമാലയിൽ നിന്ന് വ്യത്യസായിരുന്നു കോഡ്. ശബ്ദങ്ങളെയും അക്ഷരങ്ങളെയും സൂചിപ്പിക്കുന്ന കോഡ്. കാഴ്ചശക്തിയുള്ള ആളുകളെപ്പോലെ ഞങ്ങൾക്കും വാക്കുകൾ ഉച്ചരിക്കാനും വാക്യങ്ങൾ എഴുതാനും കഴിയുമെന്ന് ഞാൻ കരുതി. ആ ആശയത്തിൽ ഞാൻ പ്രവർത്തിക്കാൻ തുടങ്ങി.
മറ്റുള്ളവർ ഉറങ്ങുമ്പോൾ രാത്രി വൈകിയും ഞാൻ ജോലി ചെയ്തു. ഞാൻ പേജുകൾ കുത്തി. ക്യാപ്റ്റന്റെ കോഡ് ലളിതമാക്കാൻ ഞാൻ വ്യത്യസ്ത വഴികൾ പരീക്ഷിച്ചു. എന്റെ പുറം വേദനിക്കുകയും വിരലുകൾ തളരുകയും ചെയ്യുന്നതുവരെ ഞാൻ ജോലി ചെയ്തു. വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. എനിക്ക് 15 വയസ്സായി. എനിക്ക് പലപ്പോഴും അസുഖമായിരുന്നു. പക്ഷേ ഞാൻ വിശ്രമിച്ചില്ല. ഒടുവിൽ എന്റെ പുതിയ കോഡ് പരീക്ഷിക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാറായി. ഹെഡ്മാസ്റ്ററോട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വന്തം ലൈബ്രറിയിൽ നിന്ന് ഒരു പുസ്തകം തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. മുമ്പ് ഞാൻ കേട്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരു പുസ്തകം. അത് ഉറക്കെ വായിക്കാൻ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് ആവശ്യ പ്പെട്ടു. ഡോ. പിഗ്നിയർ വായന തുടങ്ങി. കുറച്ച് മിനിറ്റുകൾ ക്ക് ശേഷം ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് വേഗത്തിൽ വായിക്കാൻ പറഞ്ഞു. അദ്ദേഹം വായിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ വാക്കുകൾ പകർത്തി. ഓരോന്നിന്റെയും അക്ഷരവിന്യാസം ശരിയാ യി. എന്റെ പുതിയ കോഡിൽ ഡൊമിനോകൾ പോലെ രണ്ട് കോളങ്ങളായി ക്രമീകരിച്ചിരി ക്കുന്ന 6 ഡോട്ടുകൾ മാത്രമേ ഉപയോഗിച്ചിട്ടു ള്ളൂ. ഓരോ ഡോട്ട് പാറ്റേണും അക്ഷരമാല യിലെ ഒരു അക്ഷരത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
അധ്യായത്തിന്റെ അവസാനത്തിലെത്തിയപ്പോൾ ഹെഡ്മാസ്റ്റർ വായന നിർത്തി. ഞാൻ എന്റെ പേജുകൾ മറിച്ചു. സ്പർശനത്തിലൂടെ ഞാൻ എഴുതിയത് വായിച്ചു. ഞാൻ മുഴുവൻ അധ്യായവും വായിച്ചു. “നീ അത് ചെയ്തു, ഹെഡ്മാസ്റ്റർ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. വാർത്ത പെട്ടെന്ന് പരന്നു. മറ്റ് വിദ്യാർത്ഥികൾ അത് പരീക്ഷിച്ചു നോക്കാൻ ഓടി. അവർ എന്റെ കോഡ് വളരെ എളുപ്പത്തിലും വേഗത്തിലും ഉളളതാണ് എന്നു പറഞ്ഞു ഇപ്പോൾ അവർക്ക് മറ്റുള്ളവരെപ്പോലെ വായിക്കാനും എഴുതാനും കഴിയും
Six Dots About the Author
Jen Bryant (b. 1960) is an American poet, biographer and fictionist. Her works are mostly for children and young adults. She is famous for her award-winning books “The Right Words” and “A River of Words”.
ജെൻ ബ്രയന്റ് (ജനനം : 1960) ഒരു അമേരിക്കൻ കവിയും ജീവചരിത്ര കാരിയും ഫിക്ഷനിസ്റ്റുമാണ്. അവരുടെ കൃതികൾ കൂടുതലും കുട്ടി കൾക്കും യുവാക്കൾക്കും വേണ്ടിയുള്ളതാണ്. അവാർഡ് നേടിയ “ദ് റൈറ്റ് വേഡ്സ്” “എ റിവർ ഓഫ് വേഡ്സ്” എന്നീ പുസ്തകങ്ങളി ലൂടെ അവർ പ്രശസ്തയാണ്.
(പ്രത്യേക ശ്രദ്ധക്ക് : Louis Braille എന്ന പേര് ഉച്ചരിക്കുന്നത് ലൂയി ബ്രെയ്ൽ എന്നാണ്. ലൂയിസ് എന്നു പറയരുത്.
Six Dots Word Meanings
awl – leather sewing needle, തുകൽ തുന്നുന്ന സൂചി
distress – pain, വേദന
sparrows – small birds, കുരുവികൾ
stumbled – fell down after hitting something , തട്ടിവീണു
vineyard – the place where grape are grown, മുന്തിരിത്തോപ്പ്
coop – the place where chicken are kept, കോഴിക്കൂട്
miller – a person who owns or works in a corn mill, മില്ലു നടത്തുന്നയാൾ
pounding – hitting , ഇടിക്കുക
dominoes – a kind of game, ഒരു തരം ഗെയ്
Marquise – widow of a nobleman, ഒരു നോബിളിന്റെ ഭാര്യ
excited – happy, സന്തോഷിക്കുക
sighed – took deep breath, ദീർഘനിശ്വാസം വിടുക
summoned – called, വിളിച്ചുകൂട്ടി
gathered – collected, ശേഖരിച്ചു
patterns – models, മാതൃകകൾ
flipping – turning over, മറിക്കുക
pounded – beat, ഇടിച്ചു
stylus – an sharp writing implement, എഴുതാനുള്ള ഒരു മൂർച്ചയുള്ള സാധനം
punched – made holes, ദ്വാരങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കി
stiff – hard, വളയാതിരിക്കുക
interrupted – spoke when somebody else was speaking, ഇടക്കുകയറി പറയുക
columns – lines, rows, വരികൾ
recited – read, വായിച്ചു
entire – whole, മുഴുവനായി